به دنیا آمدم تا بینم جهان تو را

و افسوس و صد افسوس و هزار افسوس باز مرا

که آسمان تفره رفت و نتوانست کشد نام خدای

دادند بر دوشم و خواندند دیوانه مرا

(تلمیح به آیه قرآن)

دیگر باران نمیبارد؛

دیگر هوا دلتنگ نیست؛

خورشید رنگین کمان را از باران گرفته و برده؛

همانگونه که دود ماشین ها خورشید را گرفته اند

پهن است...نرم است...و باران ملایم میبارد..جایه خوبیست برای خوابیدن و خواباندن!ولی نه خودم میخوابم و نه میتوانم بخوابانمش...طوفانیست برای خود،جایه سردیست دیگر،دیگر رو به انجماد است..من سردم است تو گرمت نیست؟دلم به یادت میگوید.

شنیدی؟صدا را میگویم

صدایی که گفت برو احمق!

ولی تو نشکستی،چرا که اینها همه عادات روزانه ات هستند تو ای تنها دلم......

وقتی که لاک نداری به خودکارت اعتماد نکن و با مداد،پاک کن بنویس زندگیت را،

کودک بودیم  و با مداد می نوشتیم که خوب بود،

بزرگ شدیم و با خودکار نوشتیم و نتوانستیم پاکش کنیم،لاک هم که زدیم هنوز هم آثارش باقی است.

شنیدی؟صدا را میگویم!

صدایی که گفت برو احمق

ولی تو نشکستی،چرا که اینها همه عادات روزانه اند.

لیز خورد لیز خورد و باز هم لیز خورد

دشت میرفت تا بیفتد از چشم و بشکند در اندوه

که عزیزی آمد و  آنرا در آغوش کشید

تیری را که دیگری کشیده بود

با پاک کن اشکش پاکش کرد

دیگر نشکست

دلم را میگویم!

شعر در شرح حال معتادان است که در گوشه کنارا متاسفانه در وضعیت بدی جان به جان آفرین تسلیم میکنن.
خیالم انبوه غم است
و امید در دلم است
آدمیان مفتضحند
و عده ای خوب و سرند
من دلم میگیرد
که چرا او بی خبر میبیند
و چه خوب....
در دل شب در کنج شهر به تنهایی اسیر میمیرد

درد یک ابله را ابلهان میفهمند                                         لذّت پولداری را فقیران میفهمند
من در نگاه پیر و جوان فهمیدم                                         درد پیری را جوانان میفهمند
دیر بخوابی و سخت بیدار شوی                                      این حرف مرا بی خوابان میفهمند
قصّه ی عاشقی عاشقان میفهمند                                 راز دلباختگی پیچ ها میفهمند
((سخت بروی بالا ساده بیایی پایین                                قصّه ی تلخ مرا سُرسُره ها میفهمند))
و در این میان؛براستی که ما؛ما چه را میفهمیم؟